Een Indianenverhaal.

....lang, heel lang geleden, verscheen op een dag de zon niet aan de oostelijke horizon. Onze voorvaderen dachten dat zij iets verkeerds hadden gedaan in de ogen van 'Creator' en offerden die dag allerlei zaken om 'Creator' gunstig te stemmen.

De medicijnman was ervan overtuigd dat de zon de volgende dag weer als vanouds zou opkomen, maar niets was minder waar. De zon bleef ook de volgende dag weg. In de raad van hoofden werd besloten dat de offeringen aan 'Creator' te klein waren geweest en dat hier dus het probleem lag. Aan het eind van de dag werden er grote offervuren gemaakt en offerden de Nez Percé zo'n beetje alles wat zij bezaten. Maar ook de volgende dag bleef de zon weg. Er moest iets anders aan de hand zijn.

Wederom overlegden de stamhoofden uren lang en kwamen uiteindelijk tot de overtuiging dat de zon ergens tussen de westelijke en oostelijk horizon moest zijn blijven hangen.

Iets had de zon ervan weerhouden om op de juiste tijd in het oosten weer op te komen. Maar wat ?

Er zat niets anders op dan dat te gaan onderzoeken. Omdat de Nez Percé TOEN niet zo'n goede ruiters waren en het ook nog eens donker was, werd besloten om een groep krijgers te voet achter de zon aan te sturen, om zodoende vast te stellen wat er aan de hand was.

Vele manen verstreken. De krijgers waren al zeer lang van huis en er was sindsdien niets meer van ze vernomen. Ook kleine groepjes scouts kwamen zonder enig nieuws terug. Voor het leven van de krijgers moest gevreesd worden.

Er zat niets anders op, dan een nieuwe groep krijgers achter de zon aan te sturen. Meer krijgers, beter bewapend en met veel meer proviand. Maar ook dit leverde niets op. Niet alleen werd ook van deze groep niets meer vernomen, maar de zon was en bleef weg.

Tot op een dag een moedige krijger en zijn neef aanboden om te paard achter de zon aan te gaan. Weliswaar was het erg donker maar de paarden zouden hen sneller voortbrengen en bovendien waren ze zo beter tegen vijanden beschermd dachten ze. De stamhoofden wisten het ook niet meer en gaven derhalve toestemming voor deze 2-mans expeditie.

Maar ook na vele manen moest voor het leven van deze 2 dapperen worden gevreesd. Er werd niets meer van ze vernomen.

De Nez Percé waren ondertussen al een beetje gewend aan hun lot in de duisternis, toen op een ochtend de zon weer keurig netjes aan de oostelijke bergrand verscheen en vanaf die dag ook iedere morgen bleef verschijnen.

Helaas was niet alles als vanouds. Zowel de krijgers te voet als de 2 krijgers te paard keerden nooit meer terug.

Maar regelmatig zag men in het oosten twee gestalten aan de horizon : 2 'Warriors' te paard, die beiden echter geen benen meer hadden. Het waren de krijger en zijn neef. Door de enorme lange rit te paard achter de zon aan waren zij met hun paard vergroeid tot één wezen. En in deze staat durfden ze waarschijnlijk niet meer naar onze stam terug.

De andere leden van onze stam waren ervan overtuigd dat deze twee 'Warriors' de zon hadden bevrijd en vervolgens weer in zijn dagelijkse baan hadden gebracht. Om een dergelijke taak te kunnen volbrengen moesten zij in het donker wel zeer goed op hun paarden hebben leren rijden en communiceren om zodoende letterlijk 'blind' als team van man en paard door te nacht te kunnen gaan....

Terug

Hier een verhaal waarmee de Nez Percé indianen de trainingsmethoden ondersteunden en dat zij van vader op zoon verder vertelden.

In mijn kennissenkring zijn er momenteel veel mensen, van kinderen tot 'oude van dagen', die op paardrijles zijn. In dit geval rijles in de 'Engelse' stijl. Nu heb ik het persoonlijk niet op 'Engels' rijden, maar dat geheel terzijde.

Na een maanden durende training in de hal, komt dan ooit eens de dag dat de 'leerling' te paard naar buiten mag. Voor velen een zeer opwindende dag, waarin menig beginner eens extra naar de WC moet om zich te ontdoen van de spanning en dat dan niet alleen de spanning op de blaas.

De Nez Percé hadden een heel andere opvatting over paard leren rijden. Eén worden met je paard leerde je volgens hen niet door op een paard te gaan zitten en dan de controle over het paard te krijgen doormiddel van instrument als teugels, sporen en swepen, of door het herhalen van volte's, afwendingen en tempo wisselingen.

Nee, 'kunnen paardrijden' was bij de Nez Percé :

'Kunnen communiceren met je paard'.

En dat leerde je als volgt : als jongen van 10 jaar werd je met het invallen van de duisternis op een paard gezet ; zonder enig hulpmiddel en midden in het vrije veld, wel te verstaan !! In het begin was de opdracht : 'Blijven zitten tot aan het ochtendgloren. '. Was je iets verder gevorderd, moest je naar bepaalde locaties rijden, waarbij de moeilijkheidsgraad telkens toenam (nog steeds in het donker en zonder hulpmiddelen). Het resultaat was dat je OF met je paard leerde communiceren OF dat je regelmatig van je paard af duvelde. En alleen krijgers die konden paardrijden werden 'Warrior'.